Aktualizacja

Bycie mamą to wyjątkowe doświadczenie. Wiąże się ono jednak z wieloma wyzwaniami. Pomóc może znajomość rodzajów dostępnych świadczeń i zasiłków. Nasz quiz dotyczy zarówno mam pracujących, jak i niepracujących. Czy jesteś gotowa, aby sprawdzić swoją wiedzę? W takim razie odpowiedz TAK, gdy zdanie jest poprawne. Jeśli zaś jest błędne, zaznacz NIE.

Europejska Rada Zakładowa skierowała do Zarządu ZF następujące pismo z pytaniami dotyczącymi wydzielenia i w konsekawncji sprzedaży dywizji R. 

Jak tylko Zarząd udzieli odpowiedzi, bedziecie informowani 

Do Zarząd Główny ZF Friedrichshafen AG Pan Martin Röll In house/ Friedrichshafen 

Przedmiot: Informacje i przesłuchanie na temat wydzielenia dywizji R 

Szanowny Panie Röll ERZ chciałaby uzyskać odpowiedzi na następujące pytania dotyczące wyodrębnienia działu R. 

Proszę zwrócić uwagę, że proces ten będzie kontynuowany. Proszę zwrócić uwagę, że w dalszym procesie mogą pojawić się kolejne pytania. Niniejszy kwestionariusz nie jest wyczerpujący. 

ERZ prosi o informacje zwrotne do 4 kwietnia 2023 (3 tygodnie). Prosimy o informację, czy ten termin jest możliwy do utrzymania. ERZ zastrzega sobie prawo do zaplanowania kolejnego spotkania z GA ERZ lub z całą ERZ (zgodnie z §7.4 EWC-V) w celu dalszego opracowania. 

Pytania ERZ dotyczące wydzielenia dywizji R do Spółki: 

Blok 1: Strategia i biznes 

- Jakie są powody wydzielenia, a następnie sprzedaży działu i jaki wpływ będzie to miało na sytuację zatrudnienia i warunki pracy pracowników? 

- Jak ten podział wpisuje się w strategię firmy ZF? (Porównaj piramidę strategii ZF). 

- Co to oznacza dla reszty ZF (oddziałów/lokalizacji): jakich skutków można się spodziewać? 

- Czy firma jest gotowa zawrzeć z ERZ umowę typu best-owner? 

- Interakcja z innymi projektami Grupy, np. Boost? 

Analiza biznesowa: 

- Czy alternatywą byłoby joint venture lub fuzja? 

- Jakie inne alternatywy były brane pod uwagę, np. składka pracownicza? 

- Jaki jest biznesplan dla samodzielnego rozwiązania Div. R? 

- Jakie inwestycje będą musiały być poczynione w przyszłości, aby ten plan biznesowy mógł być zrealizowany? 

- Czy Div. R jest przygotowany na przyszłość po wydzieleniu? 

- Jakie są kryteria ZF dotyczące wyboru nabywcy? 

- Dokładny harmonogram dla Europy? 

Blok 2: Bilans migracji 

- Ilu pracowników dotyczy wydzielenie? Dostępne są różne liczby. 

- Ilu pracowników zostanie przeniesionych skąd do czego? Proszę przedstawić całkowitą liczbę, jak również w podziale na poszczególne miejsca i zakłady. 

- Jakie czynności przejmą pracownicy w przyszłości (po wyodrębnieniu)? 

- Ile wolnych i odpowiednich stanowisk jest obecnie dostępnych w ZF, o które mogą ubiegać się pracownicy? 

- Czy istnieją plany dotyczące procesu przekwalifikowania lub wewnętrznego rynku pracy? 

Blok 3: Informacje 

- W jaki sposób i kiedy zostaną poinformowane lokalizacje europejskie (przedstawiciele pracowników, związki zawodowe i ich pracownicy)? 

- Jaka jest rola kierowników krajowych? 

- Czy służą oni jako osoby kontaktowe? 

Blok 4: Wydzielenie 

- Kto jest kupującym i jakie ma doświadczenie w tym zakresie? 

- Na jakich warunkach dokonuje zakupu? 

- Jakie są zobowiązania kupującego wobec pracowników sprzedawanej dywizji, szczególnie w zakresie utrzymania miejsc pracy, warunków pracy i świadczeń socjalnych? 

- Czy dywizja zostanie sprzedana jako całość czy w częściach? 

- Proszę przedstawić przegląd podmiotów prawnych, których dotyczy wyodrębnienie, w tym liczbę pracowników i lokalizację. 

- Proszę przedstawić przyszły schemat organizacyjny dywizji R na okres po wyodrębnieniu. 

- Proszę wskazać podmioty prawne Dywizji R w schemacie organizacyjnym. 

- Proszę wyjaśnić przyszły model zarządzania Dywizji R. 

- Proszę również opisać odpowiednią strukturę docelową. 

- Czy w przyszłości dywizja R powinna sama zbyć wszystkie działy GDF? 

- Które jednostki GDF mają być zlokalizowane w której spółce? 

- Proszę również przedstawić odpowiedni harmonogram tworzenia GDF w Dziale R. - Które GDF-y, jeśli w ogóle, nie zostaną utworzone w rejonie R? 

- Co się stanie, jeżeli GDF utworzone przez ZF nie będą później kontynuowane przez nowego właściciela? 

- Jakie są zabezpieczenia dla pracowników? 

Blok 5: ERZ: Informacja i konsultacje 

- Czy w krajach istnieje obowiązek zaangażowania reprezentacji pracowników? 

- Jaki jest harmonogram? 

- Jak będzie wyglądała współpraca między Europejską Radą Zakładową a kupującym po sprzedaży jednostki gospodarczej? 

- Jak będzie wyglądała współpraca między Europejską Radą Zakładową a kupującym po sprzedaży działu? 

- Jakie informacje zostaną udostępnione europejskiej radzie zakładowej i jak będzie przebiegała komunikacja między europejską radą zakładową a nabywcą? 

- Jaki wpływ będzie miała sprzedaż oddziału na współdecydowanie i prawa europejskiej rady zakładowej? 

- W jaki sposób europejska rada zakładowa będzie zaangażowana w proces sprzedaży i jaką rolę będzie odgrywać w przeglądzie procesu sprzedaży? 

- Czy istnieją pewne wymogi prawne, które muszą zostać spełnione w przypadku zbycia działu, w szczególności w odniesieniu do obowiązków informacyjnych i konsultacyjnych wobec pracowników i europejskiej rady zakładowej? 

- Jak zostanie uregulowane przejście pracowników i stosunków pracy na nabywcę? 

- W jaki sposób nastąpi integracja sprzedanego działu z przedsiębiorstwem kupującego i jaki będzie to miało wpływ na sytuację zatrudnienia i warunki pracy pracowników? 

Informacja z pierwszego posiedzenia Europejskiej Rady Zakładowej w ZF Spotkanie ERZ odbyło się w dniach 15-16 lutego 2023

Głównym tematem, który zdominował obrady ERZ było omówienie informacji, które przekazał Zarząd ZF w sprawie wydzielenia i w konsekwencji sprzedaży dywizji R. Przypominam, że dotyczy to zakładów produkcyjnych pasów i poduszek powietrznych w Częstochowie. Będzie to też mocno wpływało na pracowników Europejskiego Centrum Usług Wspólnych, IT, Centrum Inżynieringu w Częstochowie, oraz Biura Zakupów w Częstochowie. Założenia Zarządu są następujące. Pracownicy, którzy w ponad 50% pracują dla dywizji R, zostaną przesunięci do tej dywizji. Wszyscy pozostali pozostaną w dotychczasowych strukturach lub otrzymają inne propozycje. W marcu 2023 mają rozpocząć się rozmowy poszczególnych dyrekcji ze związkami zawodowymi dotyczących dywizji R Docelowo, dywizja R, zgodnie z założeniami Zarządu zostanie sprzedana innemu podmiotowi. Podobno podmiot ten nie jest jeszcze znany. Drugą istotną sprawą omawianą z na forum ERZ był projekt dotyczący połączenia dywizji A i C. Tu jak zapewne wiecie, sprawa jest również istotna dla znacznej części polskich pracowników, ponieważ dotyczy Zakładów w Gliwicach i Czechowicach-Dziedzicach. Zapewne będzie miało to również znaczenie dla jakiejś części zakładów nieprodukcyjnych i pracowników pracujących na rzecz tych dywizji. Na razie brak szczegółów. Prezentacje dotyczącą połączenia dywizji A i C postaram się przekazać w oddzielnym komunikacie. Pewne informacje zostały również przekazane Radzie w kwestii projektu BOOST, który jak zapewne wiecie, jest realizowany we Wrocławiu. Przypominam, jest to program, którego celem jest „odchudzenie” struktur kierowniczych. W trakcie dyskusji przedstawiciele rady podnieśli kwestie, że program ten (jak również wszystkie inne), powinien zostać najpierw przedyskutowany na forum ERZ i dopiero po tym, mógłby zostać wdrożony. Niestety, jest to następny przykład, kiedy ta kolejność jest odwrotna. Wracając do projektu BOOST, ma on zostać przeprowadzony we wszystkich zakładach do końca roku. Postaram się przekazać szczegóły dotyczące tego projektu w oddzielnym komunikacie. Pozostałe tematy podjęte w trakcie rozmów ERZ dotyczyły przekazania informacji w poszczególnych krajach i lokalizacjach. Po raz pierwszy udało nam się zobaczyć (tylko zobaczyć), regionalnego dyrektora HR dla Polski, Pana Maximiliana Grötzinger, ale poza suchą prezentacją polskich lokalizacji, nie przejawiał on większego zainteresowania przedstawicielami z Polski. Warto zauważyć, że po wysłuchaniu prezentacji, musimy zauważyć, że polska jest liderem pod względem wysokości inflacji, oraz pod względem ilości pracowników z Ukrainy. Związane z tym problemy są w zasadzie nie znane w innych lokalizacjach z niewielkim wyjątkiem dotyczącym Czeskich zakładów. 

Dariusz Zygmański 

Uboczne skutki wypłaty premii 

Wypłata w ostanich dniach premii wynegocjowanej przez związki zawodowe (we Wrocławiu), stała się (nie pierwszy zreszta raz), polem do spekulacji i źródłem wielu komentarzy pracowników. Zapewne mniej by było oburzenia pracowników, gdyby ta premia została wypłacona razem z pensją. Po prostu, nie było by wtedy tak jasno widać, ile w formie podatku i innych opłat każdy z nas odprowadza od kazdej zarobionej złotówki. Przyznam, że nie jestem specjalnie zdziwiony zachowaniem pracowników, zwłaszcza gdy oficjalna propaganda w mediach trąbi, że nasza kochana władza dba o obywateli i obniża podatki, aby tylko nam się lepiej żyło. Ba, spotkałem nawet takich, co uwierzyli w tą propagandę o obniżaniu podatków. Ciekawe, że to właśnie takie osoby doszukują się tu spisku pracodawcy (i związków zawodowych), który w efekcie ma doprowadzić do zabrania pracownikom pieniędzy. Jedną z takich ciekawych teorii, jest ta, że gdyby ta premia wypłacona została razem z wynagrodzeniem, to wypłata dla pracownika była by wyższa. Na razie okazało się, że tak zupełnie przypadkiem, pracownicy otrzymali bezpłatną lekcję ekonomii, choć po reakcji pracowników widać, że lekcja jednak bezpłatna nie była. Ale do rzeczy. Wielu z nas zupełnie nie zdaje sobie sprawy, jakie składki (nie tylko podatki), obciążają wynagrodzenie pracownika. Weźmy zatem na przykładzie 3000zł rozpiszmy je wszystkie elementy. Od tej kwoty pracownik „odprowadzi” - ubezpieczenie emerytalne – 9,76% - ubezpieczenie rentowe – 1,5% - ubezpieczenie chorobowe – 2,45% - ubezpieczenie zdrowotne – 9,0% - podatek (zwykle) – 12%, lub 32% w przypadku drugiego progu podatkowego. - należy również pamiętać o zajęciach komormniczych, składkach na PPK, składkach związkowych, składkach płaconych do PKZP. Czy to wszystko? W zasadzie tak, choć pamiętajmy że to nie są wszystkie opłaty związane z wypłatą tych 3000zł. Co zatem jeszcze. Otóż, pracodawca musi od tych kwot odprowadzić jeszcze: - ubezpieczenie emerytalne – 9,76% - ubezpieczenie rentowe – 6,5% - ubezpieczenie wypadkowe – 1,67% (tu mogą być drobne różnice) - składka na fundusz pracy – 2,45% - fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych – 0,1% Daje to razem 20,48%. Czyli do tych „naszych” 3000zł, pracodawca dopłacił 614,4zł. Podsumowując, z premii w wysokości 3000, pracownik musiał, oddać na wstępie około 960zł, a pracodawca dołożył jeszcze około 615 zł, czyli razem państwo zgarnęło tak plus minus, nic nie robiąc 1600 zł. Proste i sprawiedliwe? No cóż, może proste, choć nie do końca, ale ze sprawiedliwością nie ma to nic wspólnego. Choć przyznam, taką lekcje powinni w Polsce dostać wszyscy pracownicy. Może co niektórzy zaczęli by myśleć wybierając się na wybory. To wszystko dotyczy oczywiście podatków, które płacimy na wstępie, czyli wtedy, kiedy otrzymujemy wynagrodzenie. Musimy pamiętać, że dokonując jakichkolwiek zakupów, oczywiście, bo jakże inaczej, musimy zapłacić podatek. Są to różne VATy i akcyzy. Co ciekawe, o czym nie każdy pamięta, jak coś kupimy a potem wpadnie nam do łba durny pomysł, żeby to sprzedać, to też fiskus nas przypilnuje, czy aby na pewno zapłaciliśmy podatek, tym razem od wzbogacenia, choć w tym przypadku mam wątpliwości, czy się wzbogaciliśmy, ale za to jak ładnie brzmi. Skoro już „ruszyłem temat podatków, to warto zastanowić się, czemu, jeśli to my zarabiamy pieniądze, to musimy, chcemy czy też nie, „podzielić” się z państwem, lub innym chętnym do zagospodarowania naszej kasy. Czy podatki to nowy wynalazek, czy też może jest to pomysł stary jak ludzkość? Okazuje się, że podatki/daniny zaczęto ściągać wcześniej, niż wynaleziono pismo. Początkowo system ten był w miarę prosty. Na przykład w starożytnym Egipcie rolnik płacił daninę w zależności od wielkości pola, co jest w zasadzie zrozumiałe, oraz od poziomu wody w Nilu, co już takie zrozumiałe nie jest. Rzymianie w okresie republiki mieli dość prosty system. Płacono 1% rocznie od wartości posiadanego majątku. W sytuacjach nadzwyczajnych, można było ten podatek podnieść do 3%. To że władcy zawsze mieli za mało cudzej kasy, spowodowało wysyp twórczej innowacyjności rządzących w wymyślaniu różnych opłat i danin. Tak im zresztą zostało do dnia dzisiejszego. Ale wracając do Rzymu, warto wiedzieć, że powiedzenie że pieniądz nie śmierdzi, wzięło się również z podatków a w zasadzie podatku od .... publicznych toalet. Otóż, podobno, cesarz Wespazjan, który to taki podatek wprowadził, krytykowany przez swojego syna Tytusa, że zajmuje się gównianą sprawą, podsunął mu pod nos stos monet, i zapytał, czy te pieniądze śmierdzą. Nie śmierdziały chyba. Warto wiedzieć, że słowo fiskus powstało ze słowa fiscus, jak nazywano skrzyneczkę w której Oktawian August trzymał prywatną kasę. Jako, że często w wyniku, delikatnie mówiąc, dużych potrzeb cesarza, w skrzyneczce widać było dno, więc Oktawian realizował się w wymyślaniu sposobów, jak tą skrzyneczkę zapełnić. A że wyobraźnię miał dużą, więc szło mu w tej dziedzinie całkiem dobrze. Aby nie być gołosłownym, to jednym z wielu pomysłów na łupienie poddanych, był pomysł, aby opodatkować bezdzietnych, oraz zabronić takim obywatelom dziedziczenia majątków. Oczywiście, majątki te przechodziły na własność cesarza, bo jakże inaczej. Jak więc widzimy, podatek tak zwany „bykowy”, który funkcjonował w pewnymokresie PRLu (i który co jakiś czas pojawia się w głowach współcześnie rządzących), był tylko powieleniem starych pomysłów a nie oryginalną „twórczością” komunistów. Oni zresztą w swoich pomysłach często korzystali z bogatych zasobów ludzkości, twórczo je tylko modyfikując do swoich potrzeb, co trzeba przyznać, trwa do dziś. Wracając do „radosnej twórczości” różnych władców w dziedzinie łupienia poddanych, to następnym innowatorem w tej dziedzinie był cesarz Kaligula. Ten wymyślił, zresztą zupełnie słusznie, że skoro w świecie jedynie pewne są śmierć i podatki, .............opodatkował umarłych. Cesarz po prostu unieważnił wszystkie testamenty, jednocześnie czyniąc siebie jedynym spadkobiercą. Warto wiedzieć, że podatki miały też zupełnie nieprzewidziane konsekwencje.Powinniśmy pamiętać że św. Józef, wraz z brzemienną Maryją udali się w drogę do rodzinnego miasta z powodu spisu ludności, który to był zarządzony po to właśnie, aby ustalić spis podatników. Konsekwencje znamy i odczuwamy wszyscy do dziś. Idąc dalej, kolejnym cesarzem, z nowatorskim podejściem do podatków, był Neron. Otóż po wielkim pożarze Rzymu, którego sprawcą jak twierdzą złośliwi, był onsam, potrzebował kasy na realizację swojej świetlanej wizji wiecznego miasta.Jako, że kasa nawet takiej osobistości nie była niewyczerpana, trzeba było wymyślić sposób na jej zdobycie. Oczywiście, jak się zapewne już domyślacie, trzeba było złupić poddanych, więc Neron wymyślił nowe podatki.Ówczesnym zwyczajem było, że wyzwoleniec zapisywał swojemu panu w testamencie połowę majątku. Neron doszedł do wniosku, że jeśli nosi on nazwisko sugerujące powiązanie zcesarzami, to on te pieniądze przygarnie. A że były to nazwiska popularne w Rzymie, więc potencjalnych podatników było całkiem sporo. Neron również podszedł twórczo do dokonań swoich poprzedników i kreatywnie rozwinął pomysł Kaliguli, czyli pomysł dobrania się do pieniędzy nieboszczyków, czyli po prostu przejmowania spadków. Bogatym patrycjuszom tak się ten pomysł spodobał, że jeszcze za życia przepisali połowę majątków cesarzowi. W końcu lepiej zachować życie i połowę majątku, bo często bywało, że Neronnie lubił czekać, a gdy się zbyt mocno zniecierpliwił, przystępował do realizacjitestamentu, zaczynając od uśmiercenia zbyt długo ociągającego się spadkodawcy. Ale przejdźmy dalej. W okresie średniowiecza, rządzący doprowadzili pobór podatku do rozkwitu, choć finezji Rzymskich cesarzy już to nie było widać. Po prostu, nie bawiąc się w detale, opodatkowano wszystkich, czyli wprowadzono tak zwane pogłowne, czyli prosto mówiąc, podatek płacony od łebka. Oczywiście, przywleczono również z cesarskich prowincji dziesięcinę, która rozpowszechniła się równie szybko jak „czarna śmierć” przywleczona z Italii. Nie był to koniec pomysłów na robienie kasy przez rządzących. Szybko opodatkowano środki produkcji, wprowadzając podatek poradlny i powołowy. Czyli podatki od posiadania radła i woła, które służyły do orania ziemi a pamiętajmy, radło było ówczesnym szczytem techniki. To jeszcze nie koniec. Wprowadzono podatek od kominów, czyli podymny, comiało nieoczekiwane skutki, bo doprowadziło do „wynalezienia” przez kreatywnych chłopów tak zwanej kurnej chaty, czyli domu bez komina. Może komfort mieszkańców nieco ucierpiał, ale dało to jak by nie patrzeć nieco oszczędności na podatkach. Do tego dochodziły jeszcze podatki w naturze, które poddani musieli znosić aby utrzymać swoich władców. Bo książę nie chciał siedzieć w swoim zamku, tylko szlajał się jak ten głupi po swoich włościach, za co oczywiście poddani musieli zapłacić. Tak dla przykładu, Leszek Czarny, który miał w zwyczaju gościć u swych poddanych, domagał się latem jednej krowy i dwóch owiec. W zimie zaś zadowalał się tylko dwoma wieprzami, trzydziestoma jajami i drobiazgiem w postaci pół korca grochu i jęczmienia. Oczywiście to była danina za każdy jeden dzień pobytu księcia w „gościach”. Jako że nie wszyscy rozumieli potrzeby rządzących i bywali obywatele którzy nie chcieli dobrowolnie podzielić się majątkiem z władzą, wprowadzili oni tak zwane środki przymusu (całkiem zresztą jak to mamy dziś). Przykładowy edykt podatkowy w ówczesnej Europie brzmiał: „Pozwalamy wójtowi i ławnikom w razie potrzeby użyć przy poborze przymusu, to jest: wyłamywać drzwi, rozbijać skrzynie, okna i zamki, imać ludzi na targu, po ulicach i domach”. Jak widać, już wtedy unikający podatków nie mieli łatwo. Dziś jest trochę lepiej, bo z rozbijaniem drzwi, służby muszą się wstrzymać w godzinach od 22do 6 rano. Reszta została w zasadzie bez zmian. Pisałem że okres średniowiecza pozbawiony był finezji w dziedzinie podatków, ale i tu były wyjątki. Takim właśnie innowatorem tego okresu był niejaki cesarz Fryderyk Barbarossa. Ten, jak każdy szanujący się cesarz zajmował się podbijaniem świata, co jak wiadomo kosztuje. Wymyślał więc nowe sposoby na zarabianie kasy. Sprzedawał na przykład włoskim miastom prawo do budowania murów obronnych czy też wprowadził opłaty za korzystanie z cesarskiego wiatru do napędu wiatraków. Każdy kto ociągał się z płaceniem, był odwiedzany przez cesarza, który miał w zwyczaju zabierać w takie odwiedziny wielotysięczną armię. Bywało, że władcy zapędzali się w inwencji podatkowej. Taki na przykład Karol I Stuart zatracił w tej dziedzinie miarę. Przegiął wprowadzając podatek okrętowy, oraz dość skuteczny sposób egzekwowania podatków. Normą też stało się było wtrącanie opornych do lochów, lub obcinanie członków. W efekcie wdzięczni podatnicy też władcy coś obcięli, głowę mianowicie. Nie znaczy to oczywiście że namawiam kogokolwiek do podobnych działań, ale... W sumie dało to gwarancje, że więcej w tej głowie nie ulęgną się podobne pomysły. Rosja też miała pecha, że car Piotr I zapragnął zwiedzić cywilizowany świat. Bardzo mu się tam podobało i po powrocie do Rosji, też zamyślił wprowadzić u siebie nowoczesność. Na pierwszy ogień poszli bojarowie, którzy mieli głupi zwyczaj nosić długie brody co nijak się miało do nowoczesnego kraju. Więc szybko wprowadzony został podatek na brody. Potem było już z górki. Pojawiły się podatki od okien i od drzwi, oraz od łaźni. Skutek był prosty do przewidzenia. Lud nieco śmierdział, ale w domach bez okien raczej tego nie było widać, choć łatwo było wyczuć węchem unikających podatków. Powodem nakładania nowych podatków były również wojny, które ludzkość prowadziła z dużym upodobaniem. Wiadomo, wojny kosztują. Jednym z takich wynalazków wynikłym z wojny prowadzonej pomiędzy Francją i Anglią, był właśnie podatek dochodowy. Był on wynalazkiem Angielskim i wprowadzony został w 1798 na chwilę. Chwila ta jak widać, trwa do dziś. Wtedy rząd zabierał dziesiątą część dochodów powyżej 200 funtów. Przy średniej płacy 20 funtów miesięcznie, nie było to może bardzo dolegliwe, ale liczy się, że wyłom został stworzony. Pobór tego podatku miał się zakończyć po bitwie pod Waterloo. Wygląda więc na to, że bitwa ta trwa do dziś. Z kolei jak mówią, naród najbardziej miłujący wolność, czyli USA, podatki dochodowe ustanowił podczas wojny secesyjnej. Nie był dolegliwy, bo płacił go około 1% społeczeństwa. Zniesiono go też w roku 1872, ale tu rządzący szybko dostrzegli swój błąd i w roku 1894 wprowadzono go od nowa. Co ciekawe, Sąd Najwyższy uznał, że jest on niezgodny z Amerykańską konstytucją, w odpowiedzi na co rząd wprowadził 16 poprawkę do konstytucji ipodatek ten stał się jak najbardziej legalny. Jako, że jak mawiają amerykanie, wszystko co największe pochodzi z Ameryki, tak i w dziedzinie podatków też dzierżą oni rekord. W okresie II Wojny Światowej stawka podatku dochodowego sięgnęła 94% i tego rekordu nikomu nie udało się pobić do dziś. Może tak na szybko, co działo się w Polsce po odzyskaniu niepodległości w tej arcyciekawej podatkowej materii. Otóż, największym problemem rządzących było ujednolicenie podatków. Pamiętajmy, że odziedziczaliśmy ziemie po trzech zaborcach z których każdy miał inne dokonania w dziedzinie opodatkowania ludności. I tak, po odzyskaniu niepodległości, odziedziczyliśmy między innymi takie podatki: Podatek dochodowy, podatek od nieruchomości i majątku, akcyza naalkohol, energię elektryczną i mięso. Co ciekawe, podatek dochodowy wahał się od 1 % do nawet 50%, ale kwota wolna od podatku, wynosiła 1500 zł, co w konsekwencji powodowało, że pracownik wykwalifikowany zarabiający ówcześnie około 120 zł, podatku tegonie płacił. Jako ciekawostkę warto podać, że istniał wtedy również bardzo fajny podatek,odziedziczony po zaborze austriackim, podatek od awansu, wynoszący 50% różnicy w dochodach. Ciekawym okresem z punktu widzenia podatków, był okres niemieckiej okupacji Polski w latach 1939 ­ 1945. Zwłaszcza ciekawym w kontekście czasów dzisiejszych, ale o tym za chwilę. Otóż, okupant nałożył na polaków drakońsko wysokie podatki, zresztą tak, jakmieli to w zwyczaju okupanci na podbijanych terenach. Przyjrzyjmy się zatem, czym to Niemcy gnębili polskich podatników. Obok zamieszczam tak zwaną kartę obrachunkową, czyli jak mówimy dziś, pasek płacowy. Co zatem ciekawego wyczytamy z tego dokumentu. Otóż pani pracując w roku 1942, otrzymała wynagrodzenie łącznie 326 zł, oraz 32,60 zł premii. Czyli zarobek wynosił 358,60 zł. Łącznie wszystkich danin pani odprowadziła 48,90 zł, czyli z jej wynagrodzenia zabrano 13,6% na wszystkie składki i podatek. Pamiętajmy, cały czas, że to jest pracownik okupowanego kraju. Co ma powiedzieć pracownik dziś, gdy musi oddać w różnych opłatach ponad 40% swojego wynagrodzenia? Co ciekawe, cały czas dzisiejsi „okupanci” twierdzą, że przecież obniżają podatki. Ale na szczęście okres niemieckiej okupacji się zakończył i można było w końcu ulżyć ludowi pracującemu miast i wsi, jak wtedy ładnie mawiano. Jedyna słuszna partia, robotniczo chłopska właśnie, (nie mylić z okresem dzisiejszym), poczynała sobie bardzo sprytnie i za czasów funkcjonowania PRL, pracownik nawet nie wiedział że płaci podatki od dochodu. Podatek od dochodu w wysokości 20% odprowadzał za pracownika zakład pracy. Do perfekcji też komuniści opanowali wykorzystanie administracji podatkowej.Używana była głównie do walki ideologicznej z wszelkimi nieprawomyślnymi elementami, a do takich jak wiemy, należeli przedsiębiorcy i cały prywatny rynek. W tym przypadku wymiar podatku urząd skarbowy mógł określać indywidualnie na postawie tak zwanych znamion zewnętrznych, czyli widzimisię urzędnika. Funkcjonowało coś, co nazywało się domiarem i tu, cały wrogi element w postaci kapitalistów, był tym domiarem skutecznie eliminowany. System podatkowy tamtego okresu nie przetrwał podobnie jak i system polityczny (choć tego akurat pewny nie jestem). Jednak radosna twórczość fiskusa przetrwała a nawet rozwinęła się do nie znanych komunistom rozmiarów. Już w 1993 odkryto w Polsce VAT, a wraz z wynalezieniem VAT, wynalezionorównież jego wyłudzanie. Nieco wcześniej, bo w 1991 uświadomiono obywateli, że jednak podatki od dochodu trzeba płacić i wprowadzono tak zwany PIT, czyli podatek od dochodu właśnie. Wprowadzono trzy progi podatkowe i tak było to: 20, 30 i 40 procent. Wprowadzono również kwotę wolną od podatku w wysokości 4.320.000 zł, co przy ówczesnych średnich dochodach na poziomie 1.350.000 zł, było ulgą takmniej więcej 3­4 razy większą niż obowiązuje dziś. Ponadto funkcjonowało wtedy bardzo dużo różnego rodzaju ulg podatkowych, co w konsekwencji powodowało, że podatek ten był, delikatnie mówiąc, mniej dolegliwy niż dziś. Równocześnie i podatkiem PIT, pojawiły się zeznania podatkowe. A musimy pamiętać, że ówcześnie nie było dostępu do komputerów i programów komputerowych, które sporządzają dziś rozliczenie za nas. Jako, że pierwsze druki formularzy PIT liczyły 10 stron, więc „głowy rodzin” potrafiły spędzić wiele godzin zanim druk ten wypełniły (nie zawsze poprawniezresztą, bo nikt nie wiedział jak zaokrąglać te cholerne końcówki). Bardziej leniwi "szczęśliwcy", zanosili formularze do znajomych księgowych, które chętnie rozliczały PIT znajomym, za drobną, nieopodatkowaną kwotę, oczywiście. Na dziś, kwota wolna od podatku dla praktycznie wszystkich pracujących na umowę o pracę, wynosi 30000zł, co nie jest kwotą szczególnie dużą, ale pamiętajmy, że do niedawna była dziesięciokrotnie mniejsza. I w zasadzie na tym zakończę. Nie mnie w sumie jako ignorantowi w tej dziedzinie dokonywać ocen, ale przyznać trzeba, nauka wynikająca z takiego drobiazgu, jak wypłata premii, jest całkiem ciekawa i pouczająca. 

Sorry za długi tekst Dariusz Zygmański

Wyniki Referendum Strajkowego Częstochowa Poduszki i Pasy 

Uprawnionych - 3421 

Udział wzięło - 2311 co stanowi 67,6 % 

Za podjęciem akcji strajkowej w temacie 1 - 2285 osób 

Za podjęciem akcji strajkowej w temacie 2 - 2275 osób 

Mediator Dariusz Salomon - http://ozzzprc.pl/2022/03/27/7253/

PRZEDE WSZYSTKIM WIEDZA.

ROZMOWA Z DARIUSZEM SALAMONEM 

27 marca 2022artykuły, wszystkie Magazyn Zmiany, marzec/08 

 – Wywodzę się z produkcji, ostre, dobitne słowa nie są mi obce i mimo że ukończyłem akademię dyplomacji, to bliżej jest mi do prostego przekazu, może czasami nawet wulgarnego, ale bezpośredniego, bez owijania w bawełnę – mówi Dariusz Salamon, szef Sekcji Koksowniczo-Chemicznej, wybrany na nową kadencję w Międzyzakładowym Związku Zawodowym Pracowników Ruchu Ciągłego w JSW KOKS S.A. Zaczynamy od gratulacji – właśnie zostałeś po raz kolejny wybrany na przewodniczącego organizacji w swoim zakładzie. Dziękuję bardzo! Przede mną trzecia kadencja. Czyli osiem lat w roli szefa, ale w organizacji jesteś o wiele dłużej, bo ponad dwadzieścia. Jak zmieniało się w tym czasie podejście do związków zawodowych? Okoliczności zupełnie się zmieniły. Kiedyś związkowiec musiał umieć głośno krzyczeć, był uważany za człowieka, który się niczego nie boi i głośno dopomina się o swoje, właściwie nie bacząc na nic innego, bez względu na wszystko. A dzisiaj? Dzisiaj przede wszystkim liczy się wiedza. Bez znajomości zagadnień prawnych, przepisów niewiele możemy wskórać, niewiele pomóc kolegom i koleżankom – a po to przecież jesteśmy. To dlatego wciąż się uczysz i podnosisz swoje kwalifikacje? Tak. Głównie po to, by mieć poczucie że to, co robię, robię dobrze. Od czasu, gdy zostałem przewodniczącym, staram się uzupełniać swoją wiedzę w obszarach, które będę mógł wykorzystać w pracy, dlatego zdecydowałem się na studia podyplomowe z zakresu prawa pracy. Zarządzanie zasobami ludzkimi przybliżyło mnie do zagadnień kierowania zespołem oraz spraw z którymi na co dzień borykają się pracownicy. Od kilku lat specjalizuję się w mediacjach, obecnie stało się to moim hobby. Mam już swój pierwszy sukces w mediacji w sporze zbiorowym zakończonej porozumieniem. Na co dzień nie zapominam, że pracuję w dużej firmie przemysłowej, że jestem inżynierem i muszę myśleć jak inżynier. Często wracam do 14 tez Williama Edwardsa Deminga, amerykańskiego statysty, który wprowadził nową filozofię jakości do organizacji. Mimo że minęło już trochę lat – Deming zmarł w latach 90. – jego obserwacje i rady są nadal trafne i niezwykle aktualne, szkoda że tak rzadko z nich korzystamy, bo to nic nie kosztuje, a może przynieść wiele korzyści. Wybory to zawsze czas podsumowań i refleksji. Z czego jesteś najbardziej dumny? Z tego, że nasz związek pozostaje wierny swoim ideałom, mimo wielu próbom upolitycznienia, przyciągnięcia na którąś ze stron. Tylko apolityczność daje swobodę działań – nie musimy bowiem trzymać się wytyczonych odgórnie ram. Nasza organizacja, chociaż należy do struktur krajowych, nie jest scentralizowana, stąd suwerenne i autonomiczne decyzje, które podejmujemy. Ostatnio, wspólnie z pozostałymi organizacjami związkowymi, zapewniliśmy pracownikom bezpieczną i spokojną pracę, podpisaliśmy Pakt Gwarancji Pracowniczych, mamy Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy – to związkowca cieszy najbardziej. Czuję się liderem, jestem odpowiedzialny za związek i za zespół, z którym pracuję. Współpracuję ze wszystkimi chętnymi i takimi, którzy zasługują na zaufanie. Wywodzę się z produkcji, ostre, dobitne słowa nie są mi obce i mimo że ukończyłem akademię dyplomacji, to bliżej jest mi do prostego przekazu, może czasami nawet wulgarnego, ale bezpośredniego, bez owijania w bawełnę. Od małego miałem wpajane, że wypowiadane słowa są bardzo ważne, że „nie robi się z gęby trąbki”. Dziś, niestety, doczekałem takich czasów, że dla niektórych wypowiadane przez nich słowa mają bardzo małe znaczenie. Co masz na myśli? Przez lata tolerowano ekspansję ludzi związanych z największą organizacją związkową działającą w naszej firmie, organizacją ściśle związaną z obecnie rządzącą partią polityczną. Byliśmy świadkami niezasłużonych awansów. Należy z tym skończyć – chciałbym, by awans w JSW KOKS był zasługą własnej pracy, kompetencji, zdolności, predyspozycji, a nie znajomości, przynależności i giętkiego karku. Stanowisko w zamian za zmianę barw prowadzi do degradacji firmy i wypacza podstawy dobrego zarządzania. Pocieszające jest to, że coraz więcej pracowników ma świadomość, że dłużej tak być nie może, że to się musi zmienić. To jedno z wyzwań na najbliższą kadencję. A inne? Wywodzę się z tradycyjnej robotniczej rodziny, od dziecka bliski jest mi temat pracy zmianowej, bo oboje rodzice pracowali na zmiany. Mam świadomość, że ludzie pracujący w tych systemach są nie tylko dyskryminowani na wielu płaszczyznach, ale też okradani z wielu miłych chwil życia rodzinnego. Dlatego będzie to kwestia, której będę poświęcał wiele czasu w nadchodzącej kadencji. Mam też kilka pomysłów związanych z pozapłacowym motywowaniem pracowników, które mogłyby ułatwić życie zmianowcom. Czego w takim razie życzyć na najbliższe cztery lata? Jak najmniej fałszywych ludzi na mojej drodze, a jak najwięcej zaufanych współpracowników. U nas, podobnie jak w innych firmach, jesteśmy świadkami zmiany pokoleniowej, musimy nauczyć się komunikacji z młodymi ludźmi, którzy mają zupełnie inne potrzeby niż my kiedyś. Widzę, że młodzi pracownicy są bardziej świadomi, świetnie wykształceni. Niejednokrotnie mają wyższe kompetencje i kwalifikacje od swoich przełożonych, pracowali w wielu firmach, czasami w wielu krajach i mają świadomość, że na Koksowni nie kończy się świat. Załoga się zmienia, ma inne priorytety, i za tymi zmianami trzeba podążać.

Właśnie na stronach Solidarności z Częstochowy pojawił się nowy komunikat: Biorąc pod uwagę panującą w kraju coraz większą inflację................i tak dalej, pierdu, pierdu, Solidarność z całą determinacją wystąpiła do pracodawcy z inicjatywą o wprowadzenie dodatkowej waloryzacji podwyżki wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników zatrudnionych w ZF Automotive Systems Poland. No i pozornie, komuś kto nie zna zasad działania związku zawodowego, może wydawać się, że orły z Solidarności walczą o dobro pracowników. Po pierwsze, jak rozumiem, nie przedstawiając pracodawcy swoich oczekiwań w zakresie tej podwyżki, oczekują, że pracodawca łaskawie jakąś kasę pracownikom da. A co zrobią orły jak nie da??? Będą dalej prosić. Nie pisał bym o tym, bo w sumie nic mi do tego, co jak by nie było podobno Niezależny i chyba Samorządny Związek Zawodowy sobie robi. Jest tylko jedno małe ale. To jest już po raz kolejny kiedy działacze S zrobili wszystko, żeby błysnąć, jednocześnie mając głęboko w du...e interes pracowników. Ba, Zrobili wszystko, aby przypadkiem pracownicy takiej podwyżki nie otrzymali, lub by była ona minimalna. Problem jest też znacznie poważniejszy, otóż, w dniu 19 maja 2022, wysłaliśmy do Solidarności w Częstochowie, oraz w Czechowicach Dziedzicach pytanie dotyczące planów odnośnie negocjacji podwyżek. 

Mail był następującej treści: „Witam Panowie, jaki jest Wasz plan dotyczący rewizji wynagrodzeń? W jakim terminie macie w planie podjąć rozmowy? O jaką kwotę chcecie wystąpić? Biorąc pod uwagę oczywiście bieżącą sytuację oraz stanowisko central związkowych. 

Pozdrawiam/Kind regards Jarosław Gadawski“ 

Intencją naszą było, aby wszystkie związki zawodowe działające w zakładzie ZF uzgodniły o jakie konkretnie podwyżki wynagrodzeń wystąpią, oraz wspólnie podjęły negocjacje z dyrekcją w zakładach. Moje wieloletnie doświadczenie w tym zakresie jest jedno. Jeśli związki zawodowe nie działają w jakimś zakresie wspólnie, to zwykle albo nie osiągają nic, albo są to mizerne efekty. Niestety, po raz kolejny ambicje i interesy działaczy S wzięły górę nad interesem pracowników i orły postanowiły zabłysnąć. Efekt będzie oczywiście taki sam, jak przy wystapieniu związków o przyznanie pracownikom polskich zakładów premii Covidowej. Przypomnę tu tylko, że po pierwszym spotkaniu z pacodawcą Solidarność podkuliła ogon pod siebie i rakiem wycofała się z jakichkolwiek żądań. Dla informacji pracowników, przypominam, że Międzyzakładowy Związek Zawodowy Pracowników ZF, dalej prowadzi negocjacje w sprawie premii Covidowej oraz gwarancji zatrudnienia dla wszystkich pracowników ZF w Polsce. Pełna informacja w tej sprawie na: 

https://www.facebook.com/groups/390825829502676 oraz 

Kontakty z Solidarnością w Częstochowie nauczyły mnie też jednego. Więcej nie będziemy podejmowali prób współpracy z tym związkiem. Jest to organizacja nic nie wnosząca dla pracowników o ile nie wręcz szkodząca interesom pracowników. Ot, takie kółko wzajemnej adoracji. 

Dariusz Zygmański 

MOZ Pracowników ZF Polska - 44 członków 

MOZ OPZZ Konfederacja Pracy - 478 członków 

MOZ NSZZ Solidarność Wrocław - 462 członków 

ZZ Pracowników CVS Wrocław - 372 członków

Spór zbiorowy to spór między związkami zawodowymi reprezentującymi pracowników a pracodawcą, prowadzony na postawie i zgodnie z ustawą z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 295), (dalej: ustawa). Oznacza to, że nie każdy konflikt na linii związki zawodowe pracodawca automatycznie powinien być traktowany jako spór zbiorowy. Zgodnie z ustawą spór zbiorowy może bowiem dotyczyć tylko i wyłącznie warunków pracy, płac, świadczeń socjalnych lub praw i wolności związkowych pracowników. Spór zbiorowy to spór między związkami zawodowymi reprezentującymi pracowników a pracodawcą, prowadzony na postawie i zgodnie z ustawą z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 295), (dalej: ustawa). Nie można prowadzić sporu zbiorowego w celu poparcia indywidualnych żądań pracowniczych, jeżeli ich rozstrzygnięcie jest możliwe w postępowaniu przed organem rozstrzygającym spory o roszczenia pracowników. Przykładowo nie można wejść w spór zbiorowy w celu ochrony zwalnianego pracownika. W takim bowiem przypadku pracownik może skutecznie dochodzić swoich praw przed sądem pracy. Nie jest również możliwe prowadzenie sporu dotyczącego treści układu zbiorowego pracy lub innego porozumienia przed jego wypowiedzeniem. Spór zbiorowy na terenie zakładu pracy mogą zainicjować zakładowe organizacje związkowe, które reprezentują prawa i interesy zbiorowe pracowników. Może dotyczyć interesów całej lub części załogi, zawsze jednak określonej zbiorowości. Nigdy indywidualnego pracownika. Pojedynczy pracownik nie może być inicjatorem ani stroną sporu zbiorowego. Pierwszym krokiem do rozpoczęcia sporu jest przedstawienie pracodawcy żądania w sprawach, w jakich można prowadzić spór. Żądanie musi być konkretne, nie może ograniczać się do ogólnego postulatu np. poprawy warunków pracy. Pracodawca powinien mieć możliwość ustosunkowania się do przedmiotu żądania, oceny możliwości jego spełnienia. Podkreślić należy, że żądanie musi miesić się w dopuszczalnym przez ustawę zakresie przedmiotowym sporu zbiorowego. Oznacza to, że może dotyczyć tylko i wyłącznie czterech ww. aspektów, tj.: warunków pracy; warunków płac; świadczeń socjalnych; praw i wolności związkowych Warunki pracy Ustawa nie definiuje tego pojęcia, jednak mając na względzie wypracowane przez doktrynę stanowisko należy uznać, że powinno być interpretowane szeroko. Można zatem wszcząć spór o: środowisko pracy (np. gdy praca świadczona w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze); organizację pracy (np. gdy jest uciążliwa, powoduje nieuzasadnioną pracę w godzinach nadliczbowych, narusza przepisy prawa pracy); o warunki BHP i przeciwpożarowe; o wyposażenie, stan techniczny infrastruktury zakładu pracy (w części mającej wpływ na warunki pracy), o nierówne traktowanie w zatrudnieniu, lobbing, brak polityki antymobbingowej itp. Warunki płacy Do tej kategorii można w szczególności zaliczyć spór o podział funduszu płac, funduszu nagród, waloryzację wynagrodzeń, podwyżki płac, sposób obliczenia konkretnego składnika wynagrodzeń itp. Świadczenia socjalne Spory zbiorowe na tle socjalnym mogą dotyczyć zasad wydatkowania środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a w szczególności wprowadzenie niezgodnych z ustawą zasad korzystania funduszu, w tym z zakładowych ośrodków wypoczynkowych, nieprzeznaczanie wystarczających środków na zapomogi, pomoc materialną, paczki, bony na święta itp.

czytaj więćej na: https://www.prawowpracy.pl/czego-moze-dotyczyc-spor-zbiorowy/

Ponieważ pojawia się od Was dużo pytań, jak na dziś wygląda sprawa, o której niedawno pisaliśmy i która zbulwersowała większość pracowników w Polsce (i wedle mojej wiedzy nie tylko w Polsce), czyli słynna już sprawa przyznania Niemieckim pracownikom ZF premii za „osiągnięcia” w walce z kryzysem Covidowym, muszę tu zamieścić nieco informacji, jak to wygląda na dziś. Przypomnę tu tylko, że w pierwszej kolejności skierowaliśmy do Pani Sabine Jaskula pismo podpisane przez wszystkie związki zawodowe działające w ZF Polska (pismo zamieszczone i dostępne jest na stronie). Ponadto udało nam się zmobilizować wszystkie związki działające w Polskich zakładach ZF i w każdym zakładzie wystąpiliśmy z żądaniem przyznania pracownikom takiej premii (przypominam, jest to 1100 euro). No i co dalej? No i na razie cisza. Zarząd ZF udaje, że nic się nie stało i milczy. Dyrekcje zakładów w Polsce również jakoś cicho. No choć nie całkiem. Na razie pojawił się komunikat, że pracodawca będzie nas chciał „rozliczyć” za fakt przesłania do pracowników informacji mailowej dotyczącej tej premii. Aż ciekawy jestem, czy Niemieccy przedstawiciele pracowników są rozliczani za kontakt z pracownikami ZF. Na razie dostrzegam tu jakiś dysonans. Ale wróćmy do tematu premii. Co zrobimy dalej. Otóż będziemy działać zgodnie z prawem. Poważnie rozważamy możliwość wejścia w Spór Zbiorowy. Na pewno również zwrócimy się do mediów. W najbliższych dniach przygotujemy komunikat dla prasy. Skoro zarząd nie chce z nami rozmawiać, będziemy „rozmawiać” za pomocą mediów. Co ciekawe, jeśli chodzi o Niemieckie media, oczywiście ZF pochwalił się jak dba o pracowników. Szkoda, że tylko ............pracowników Niemieckich. 

Gdyby ktoś chciał sobie poczytać, zapraszam: